⬆️STAROŻYTNOŚĆ ⏳WSPÓŁCZESNOŚĆ ⬇️
Biblioteka Aleksandryjska, największa i najsłynniejsza z bibliotek hellenistycznych, założona w III w. p.n.e. przez Ptolemeusza I Sotera w Aleksandrii;
zgromadzono w niej podstawowe piśmiennictwo, przede wszystkim greckie, i ustalono wzorcowe sposoby jego opracowania. Założona w Aleksandrii w III w. p.n.e. przez Ptolemeusza I Sotera, podupadała od 145 p.n.e. Na przełomie 48 i 47 r. p.n.e. część książek zniszczyły wojska Cezara. Zburzona w większości 391 n.e. w czasie walk na tle religijnym z chrześcijanami, ostatecznej zagładzie uległa prawdopodobnie w VII w. n.e. Samodzielna instytucja, związana z Muzeum Aleksandryjskim, należała do władców Egiptu. Podstawowy księgozbiór naukowy zamknięty dla obcych mieścił się na terenie pałacu (Brucheion), natomiast szerzej dostępny — przy świątyni Serapisa (Serapeion). Zbiory początkowo planowane na 200 tysięcy zwojów, w I w. p.n.e. przekroczyły liczbę 700 tysięcy dzięki intensywnym zakupom, kopiowaniu, wymianie, a nawet rekwizycjom. Bibliotekarzami byli wybitni uczeni, m.in. Zenodot z Efezu, Arystofanes z Bizancjum, Arystarch z Samotraki. Twórcą katalogu Biblioteki Aleksandryjskiej był Kallimach z Kyreny; jego niezachowany spis książek Biblioteki Aleksandryjskiej (pinakes ‘tablice’) był jednocześnie bibliografią piśmiennictwa greckiego uzupełnioną notami biograficznymi o autorach. Przez wieki biblioteka była symbolem doskonałej książnicy, a odrodzeniem jej tradycji jest oddana do użytku w 2002 w Aleksandrii, pod patronatem UNESCO, nowoczesna biblioteka wirtualna — centrum wiedzy o kulturze Bliskiego Wschodu.
Encyklopedia PWN